शर्ली ब्राउन, पेशेवर कथाकार र सिरेमिक शिक्षाविद्को निधन

रेडियो र टेलिभिजनमा बालबालिकाका कथा सुनाउन देखा पर्ने शर्ली बर्कोविच ब्राउनको डिसेम्बर १६ मा माउन्ट वाशिङटनमा रहेको उनको घरमा क्यान्सरका कारण मृत्यु भयो। उनी ९७ वर्षकी थिइन् ।
वेस्टमिन्स्टरमा जन्मेकी र थर्मन्टमा हुर्केकी उनी लुइस बर्कोविच र उनकी श्रीमती एस्तरकी छोरी थिइन्। उनका आमाबाबुको एक सामान्य स्टोर र रक्सी बिक्री सञ्चालनको स्वामित्व थियो। उनले राष्ट्रपति फ्र्याङ्कलिन डी. रुजवेल्ट र विन्स्टन चर्चिलको बाल्यकालको भ्रमणको स्मरण गरिन् जब उनीहरू राष्ट्रपतिको सप्ताहन्तमा छुट्ने ठाउँ, साङ्ग्रि-ला, पछि क्याम्प डेभिड भनेर चिनिन्छन्।
उनले पुरानो ग्रीनस्प्रिङ भ्याली इनमा एक नृत्यमा आफ्ना श्रीमान्, हर्बर्ट ब्राउन, एक यात्री बीमा एजेन्ट र दलाललाई भेटिन्। तिनीहरूले 1949 मा विवाह गरे।
"शर्ली एक विचारशील र गहिरो हेरचाह गर्ने व्यक्ति थिइन, सधैं बिरामी वा हानि भएको जो कोहीसँग सम्पर्क गर्ने। उनले कार्डहरू लिएर मानिसहरूलाई सम्झिन् र प्राय: फूलहरू पठाउँथिन्, "उनका छोरा, ओविंग्स मिल्सका बब ब्राउनले भने।
पेटको क्यान्सरबाट 1950 मा उनको बहिनी, बेट्टी बर्कोविचको मृत्यु पछि, उनी र उनको पतिले 20 वर्ष भन्दा बढी बेट्टी बर्कोविच क्यान्सर कोष स्थापना र सञ्चालन गरे। तिनीहरूले एक दशक भन्दा बढीको लागि फन्डरेजरहरू होस्ट गरे।
लेडी मारा वा राजकुमारी लेडी मारा भनेर चिनिने युवतीको रूपमा उनले बालबालिकाका कथाहरू सुनाउन थालिन्। उनी 1948 मा रेडियो स्टेशन WCBM मा सामेल भइन् र पुरानो नर्थ एभिन्यू सियर्स स्टोर नजिकैको मैदानमा यसको स्टुडियोबाट प्रसारण गरिन्।
उनी पछि 1958 देखि 1971 सम्म चलेको आफ्नै कार्यक्रम "लेट्स टेल ए स्टोरी" मार्फत WJZ-TV मा परिवर्तन भयो।
कार्यक्रम यति लोकप्रिय साबित भयो कि जब उनले आफ्ना युवा श्रोताहरूलाई पुस्तक सिफारिस गरिन्, त्यहाँ तुरुन्तै त्यसमा दौडिन्थ्यो, क्षेत्र पुस्तकालयहरूले रिपोर्ट गरे।
"एबीसीले मलाई राष्ट्रिय कथा सुनाउने कार्यक्रम गर्न न्यूयोर्कमा आएको थियो, तर केही दिन पछि, म बाहिर निस्केर बाल्टिमोर फर्किएँ। म एकदमै घरमै विक्षिप्त थिएँ," उनले सन् २००८ को सन लेखमा भनिन्।
“मेरी आमाले कथा सम्झनमा विश्वास गर्नुहुन्थ्यो। उनलाई तस्बिरहरू प्रयोग गर्न वा कुनै मेकानिकल उपकरणहरू मन पर्दैनन्, ”उनको छोराले भने। "मेरो भाइ र म शेलीडेल ड्राइभमा परिवारको घरको भुइँमा बसेर सुन्थ्यौं। उनी विभिन्न आवाजको मालिक थिइन्, एक चरित्रबाट अर्कोमा सजिलैसँग स्विच गरिन्।
एक युवतीको रूपमा उनले डाउनटाउन बाल्टिमोरको शर्ली ब्राउन स्कूल अफ ड्रामा पनि चलाइन् र संगीतको पीबडी कन्जर्भेटरीमा भाषण र डिक्शन सिकाउनुभयो।
उनको छोराले भने कि उनलाई सडकमा मानिसहरूले सोधे कि उनी शर्ली ब्राउन कथाकार हो कि भनेर सोध्नेछन् र त्यसपछि उनले उनीहरूलाई कति मतलब राखेकी छन् भनेर बताए।
उनले म्याकग्रा-हिल शैक्षिक प्रकाशकहरूका लागि तीनवटा कथा कथन रेकर्डहरू पनि बनाइन्, जसमा "पुरानो र नयाँ मनपर्नेहरू" भनिन्छ, जसमा रुम्पेस्टिल्टस्किन कथा समावेश थियो। उनले बच्चाहरूको पुस्तक पनि लेखिन्, "अराउन्ड द वर्ल्ड स्टोरीज टु टेल टु चिल्ड्रेन।"
परिवारका सदस्यहरूले भने कि उनको एउटा अखबारका कथाहरूको लागि अनुसन्धान गर्दा, उनले अस्ट्रियाली-अमेरिकी सिरेमिकिस्ट ओट्टो नाट्जलरलाई भेटिन्, सुश्री ब्राउनले सिरेमिकमा समर्पित संग्रहालयहरूको अभाव भएको महसुस गरे र आफ्ना छोराहरू र अरूसँग भाडा-मुक्त सुरक्षित गर्न काम गरे। 250 W. Pratt St. मा ठाउँ र सिरेमिक कलाको राष्ट्रिय संग्रहालयलाई सङ्गठित गर्न कोष उठायो।
"एक पटक उनको दिमागमा एक विचार आयो, उनी आफ्नो लक्ष्यमा नपुगेसम्म रोकिन्न," अर्को छोरा, ल्यान्सडाउन, पेन्सिलभेनियाका जेरी ब्राउनले भने। "मेरी आमाले पूरा गरेको देख्नु मेरो लागि आँखा खोल्ने थियो।"
संग्रहालय पाँच वर्षसम्म खुला रह्यो। 2002 सनको एउटा लेखमा उनले बाल्टिमोर शहर र बाल्टिमोर काउन्टीका विद्यालयहरूको लागि गैर-नाफामुखी सिरेमिक आर्ट मिडिल स्कूल शिक्षा कार्यक्रम कसरी चलाइन् भनेर वर्णन गरिन्।
उनका विद्यार्थीहरूले हार्बरप्लेसमा "लभिङ बाल्टिमोर", सिरेमिक टाइल भित्तिचित्रको अनावरण गरे। यसले सार्वजनिक कला शिक्षा र यात्रुहरूलाई लिफ्ट दिनको लागि भित्तिचित्रमा बनाइएको फायर, ग्लाज्ड र समाप्त टाइलहरू चित्रित गरेको थियो, सुश्री ब्राउनले लेखमा भनिन्।
"भित्तिचित्रको 36 प्यानलहरू सिर्जना गर्ने धेरै युवा कलाकारहरू हिजो पहिलो पटक सम्पूर्ण कलाकृतिको साक्षी दिन आएका थिए र विस्मयको भावना राख्न सकेनन्," 2002 लेखले भन्यो।
"उनी बच्चाहरु को लागी गहिरो समर्पित थिइन्," उनको छोरा, बब ब्राउनले भने। "यस कार्यक्रममा केटाकेटीहरू सम्पन्न भएको देखेर उहाँलाई अविश्वसनीय आनन्द भयो।"
"उनी स्वागत सल्लाह दिन कहिल्यै असफल भए," उनले भने। "उनले आफ्नो वरपरका मानिसहरूलाई सम्झाइन् कि उनी उनीहरूलाई कति माया गर्छिन्। उनी आफ्ना प्रियजनहरूसँग सँगै हाँस्न पनि मन पराउँछन्। उनले कहिल्यै गुनासो गरेनन्।"